De vissers van Pátzcuaro en de wereldstad Mexico-City

Vanuit Morelia zijn we vertrokken naar Pátzcuaro, wat op ongeveer een uurtje er vandaan ligt. Het was de eerste regenachtige dag tot dan toe. Marcel en ik zagen op het plein een schitterend hotel dat vroeger een klooster is geweest een stamt uit ca. 1700. 

http://www.mansioniturbe.com/

Werkelijk een schitterend pand en we vonden dat we dat wel verdiend hadden, dus wij hebben twee nachten geslapen in dit mooie oord. Pátzcuaro is ook weer zo'n typisch Mexicaans stadje met een plein met oude arcades waar omheen alles gebeurt. Er is een overdekte markt waar je makkelijk in kunt verdwalen. Wat opvalt in Mexico is dat je overal producten mag proeven - gevraagd of aangeboden - en dat je daarna gewoon door kunt lopen, zonder dat je wat hoeft te kopen. Of ze het nou nodig hebben of niet. Men kijkt er je er helemaal niet op aan. Ze vertellen je graag over het product en bieden je ook nog andere waar aan om te proeven. Dat kan bij onze kaasboer nog wel (de bestelling is bij hem gegarandeerd), maar dan houdt het wel zo'n beetje op. 

De andere dag zijn we naar het meer van Pátzcuaro gegaan. Ik had het gezien op Travelchannel bij Globetrekker. Ze hadden van het programma ook opnames gemaakt van de vissers die speciale netten hadden en ik wilde daar dolgraag foto's van maken. En in het meer zijn verschillende eilanden en je kunt er met een boot naartoe. Op die eilanden wonen ook gewoon mensen, dus er varen om de haverklap boten. We wilden naar het grootste eiland, Isla Janitzio. Er staat een groot standbeeld op, wat lijkt op het Vrijheidsbeeld en je kunt het beeld ook in.                 Vanwege het tijdstip had ik eigenlijk de hoop om de vissers te zien opgegeven, want het was al halverwege de dag. Het was mooi weer en een boottocht is altijd leuk. Op de boot waren uiteraard (je ontkomt er helaas nergens aan) ook twee muzikanten, een met een accordeon en de ander met een gitaar en een versterker (!) die tegen betaling achteraf graag keihard Mexicaanse klaagliederen ten gehore brachten. De Mexicanen zelf vinden het prachtig en betalen grif. We naderden het eiland en ineens zag Marion de vissers. Ze waren met z'n vijven en toen we dichterbij kwamen, gingen er ineens heel synchroon vijf netten de lucht in en verdwenen vervolgens weer in het water. Ze werden weer opgehaald en een van de vissers hield triomfantelijk iets omhoog wat moest lijken op een visje. Onze boot was inmiddels al stilgelegd zodat iedereen het spectakel kon aanschouwen en foto's kon maken. Even later peddelde een van de vissers als een gek naar onze boot en hield een bakje op waar we onze pesos in konden gooien. Het was echt een giller en we hebben er enorm om gelachen. Op Isla Janitzio hebben we wat gegeten. Het is enorm toeristisch, maar toch wel leuk. Uiteindelijk ben ik alleen met Ricardo naar boven gegaan, naar het standbeeld. Het is namelijk een enorme klim en Marion en Marcel zagen dat niet zitten. Op de trappen naar boven zitten aan weerszijden alleen maar eetgelegenheden en winkeltjes. De vrouwen zitten er allemaal te borduren. Boven aangekomen moet je nog eens 20 pesos betalen om naar en in het standbeeld te kunnen. Het standbeeld is een museum en de muren aan de binnenkant zijn beschilderd met de geschiedenis van Mexico. Je mag niet fotograferen of filmen, helaas, maar dat doen we gewoon toch!Het uitzicht bovenop is geweldig en we waren net op tijd, want een half uur later ging het regenen en onweren.

Woensdagochtend zijn we om 08.45 uur naar Mexico-City vertrokken. We hadden de avond ervoor met Ricardo besproken dat we buiten de stad zouden blijven en daar een hotel zouden zoeken, want Marion wilde onder geen beding naar down-town, want al haar vrienden hadden haar dat ontraden. Zo gezegd, zo gedaan. Niet helemaal dus. We hebben een soort van eigengereide gids en om een lang verhaal kort te houden: we belandden uiteindelijk toch down-town. Ricardo heeft familie in de stad wonen en die hebben hem gegids nadat hij een bepaalde afslag gemist had. Marcel en ik verbaasden er ons over hoe snel wel eigenlijk in het hart van de stad waren; we hebben er maar vier uurtjes over gedaan. Dat was niet het probleem. Het probleem was om een hotel te vinden met een parkeergarage in een stad met alleen maar eenrichtingverkeer en waar het uiteraard erg druk is op straat. Het heeft ongeveer 4 uur geduurd voordat het gelukt was en Ricardo was de enige die op dat moment blij was, denk ik...!

De binnenstad heeft wel z'n voordelen: je zit overal dichtbij en je hoeft 'savonds geen  rekening te houden met dat je nog met het openbaar vervoer naar je hotel moet in een buitenwijk. We zitten 2 stappen verwijderd van het Zócalo, het beroemde plein van Mexico-Stad. En het is echt veilig hier, maar dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat er letterlijk om de vijf meter politie staat. Ondanks dat is er totaal geen grimmige sfeer op straat. Er is veel te doen 's avonds: bandjes, acts, skaters etc. Wat wel grappig is: de politie staat ook veel bij zebrapaden om het verkeer te regelen, maar de mensen lopen massaal door het rode licht, maar daar wordt helemaal niet naar gekeken!

Mexico-City ligt op ruim 2200 meter hoogte en dat merken wij goed: tekort aan adem en een beetje licht in ons hoofd. Langzamerhand wordt dat minder. Gelukkig valt het met de smog nog mee, maar dat is ook vanwege de winterperiode; in de zomer is het veel erger. 

We hebben al van alles gedaan: geshopt, we zijn met een citytour meegeweest en hebben een museum en de kathedraal bezocht. De kathedraal is samen met die van Granada de mooiste die we tot nu toe gezien hebben. De kathedraal is aan het verzakken en daarom hebben ze een schietlood in het midden van het schip gehangen. Je ziet het lood ook echt bewegen, heel bizar! Maar ik heb ook gebouwen gezien die gescheurd zijn en "scheef" staan. 

Vandaag hebben we een privétour gehad naar Xochimilco (spreek uit: Sotsjiemilko), geboekt via een hotel. Het leuke was dat onze gids ons ook nog andere dingen heeft laten zien, dan de bedoeling was. We kregen heel veel historische informatie over de stad en de Azteken, de oorspronkelijke bewoners van Mexico-City. De gids vroeg of we wel eens in een bullring waren geweest en of we dat wilden zien, want dan moest hij 10 pesos per persoon aan de politie betalen. Aanvankelijk was ik niet geïnteresseerd, want ik had in Spanje wel eens een arena gezien, maar we hebben allemaal ingestemd en toen bleken we naar de grootste arena ter wereld te gaan en dat was toch wel leuk! Er kunnen 50.000 toeschouwers in. Beneden waren de mannen aan het oefenen met een namaakstier. 

Nadat we ook nog naar de universiteit en het Olympisch Stadion waren geweest, gingen we dan eindelijk naar Xochimilco. De gids (niet zijnde onze eigen Ricardo) viel onderweg een paar keer in slaap en de chauffeur moest hem wakker stompen. Xochimilco is supertoeristisch, maar wel erg leuk! De kleurrijke bootjes, de mariachi's, de drijvende keukens, etc. Het is gewoon leuk. We hebben een uurtje in zo'n boot gezeten en hebben heerlijk gelunched. 

Natuurlijk is drie dagen in deze stad veel te weinig, maar we hebben er wel een goede indruk van gekregen. Morgen vertrekken we weer.